رحمه للعالمین

باران رحمتیست برای کویر!

مثل شما که رحمتید برای کویر دل آدمیان

مثل شما که رحمتید برای عالمیان...

اخلاص

دلم کمی اخلاص گذشته را می خواهد!

نمی دانی چه سخت  است، خلاص شدن از ناخالصی های حال..!

دلتنـگی!

دلتنگی هایم را دوست دارم!

دلتنگ که می شوم به شدت یاد شما می افتم..!

درست مثل آسمان که در دلتنگی هایش می بارد...

دلدادگی..!

خدایا!

دیگر بس است برایم دلدادگی به این و آن، می خواهم چند صباحی هم دلداده تو باشم..!

هنوز هم شهادت!

شهادتت به من آموخت که هنوز هم باب شـهادت باز است...

عشق

دارم به قدمت عشقت فکر می کنم!

انگــار هر چه می گذرد تازه تر می شود...

مـن!!!

امشب چقدر برای خودم غریبه ام گویی اولین بار است خودم را می بینم! آری، با تو ام با تو ای من ، ای ایستاده در برابر من، ای آینه نمی شناسمت...

تو چه؟ تو مرا می شناسی؟ آیا لبخندت از سر مهر ات ییا تمسخر؟! بگو تا بدانم با صدای خاموشت از دنیای منجمد آیینه ها فریاد بزن ...

به راستی تصویر من روی تو در قوانین فیزیک خلاصه می شود؟!

بگو تا همه بدانند که تو منی و روزگاریست از مــا دور افتاده ای و هر روز از تنها دریچه دریاچه نقرابی، آینه، به من، به خودت سر می زنی

چقدر ما شبیه یکدیگریم! وقتی دستم زخمی شده بود تو نیز دستت را با همان دستمال راه راه توسی بسته بودی و آن زمان که تو شکستی من هم در تو شکستم و هزار تکه شدم!

کاش می شد مرا هم به آن سوی سرزمینت ببری...

حال می فهمم، تو با خاطرات کودکیمان زنده ای چون هنوز هم مانند کودکان دست راست و چپت را یادنگرفته ای!!

گون های نجیب!

ای غم!

دوباره آسمان دلم را بارانی کردی ولی عیبی ندارد مگر گون های کویر قلبم دل ندارند؟!

بگذار با اینکه حتی یک بارهم به چشمهایم نگفتند آب، قطره ای فقط قطره ای در گلوی خشکشان بیفشانم!

ای دل! بین خودمان بماند از نجابت بی حدشان از تحمل پایداریشان شــــرمنده ام!

بی نشان!

خدایا!

خسته شده ام از دنیای نشانه ها، اینجا همه باید نشاندار باشند...بی نشانم کن!!

تلنگر

اگر اهل خاطره بازی نیستی بی خودی برای خودت خاطره سازی نکن ، چون فقط اذیت می شوی... همین!